Polska piłkarską potęgą

Mecz Legii z Celtikiem odsłonił brutalną prawdę, której niektórzy już się domyślali, ale nikt nie ośmielał się powiedzieć tego głośno: Polska jest absolutną potęgą w piłce nożnej!

Kilka minut po ostatnim gwizdku sędziego karty odkrył prezes Leśnodorski: "Tak, przestajemy się wygłupiać. W tym sezonie idziemy po puchar Ligi Mistrzów, inna opcja nas w ogóle nie interesuje. Zresztą, zapytajcie w Lechu - dla nich wygranie Ligi Europy to podstawowy cel na ten sezon. I tylko Ruch Chorzów może ich jeszcze zatrzymać."

Henning Berg dodał, że niektóre z klubów europejskiej czołówki przeczuwały co się święci: "Barcelona chciała kupić Radovicia. Dawali 50 milionów euro oraz Alexisa Sancheza i Neymara, ale ich wyśmialiśmy. Zresztą Neymar i tak jest za słaby technicznie na polską Ekstraklasę." Prasa katalońska donosi ponadto, że Sanchez bardzo chciał grać dla Legii, ale nie mógł liczyć na miejsce nawet na ławce rezerwowych. Dlatego z rozpaczy poszedł do Arsenalu.

Ogromny niepokój w całym piłkarskim światku wzbudza teraz kwestia eliminacji do Mistrzostw Europy. Rodzi się przede wszystkim pytanie o to, co Polacy będą wyczyniać z rywalami. Niemcy już ogłosili, że jako świeżo upieczony Mistrz Świata domagają się przeniesienia do grupy bez Polaków, coby mogli bez wstydu awansować z pierwszego miejsca w grupie. Inną strategię obrali Szkoci. Chcą jak najszybciej zerwać wszelkie więzi z Wielką Brytanią i poprosić Polskę o pokojową aneksję jako część województwa podkarpackiego. Jeszcze inną drogą poszli Irlandczycy - złożyli właśnie w FIFA wniosek o przeniesieni do strefy CONCACAF. Gruzini z góry założyli, że wobec braku szans na zdobycie punktów, dwa walkowery dadzą im najlepszy możliwy bilans bramkowy. Gibraltar zaś rozpoczął negocjacje z prezesem Bońkiem w kwestii możliwie najniższej porażki przed własną publicznością. Za wynik 0:5 proponują ostateczne wyjaśnienie okoliczności śmierci generała Sikorskiego.

Największe firmy bukmacherskie już ogłosiły, że na mecze Polaków będą przyjmować jedynie zakłady typu "w której sekundzie Polacy strzelą pierwszego gola" i "ile bramek w ostatnim kwadransie gry Lewandowski strzeli głową". Najbardziej natomiast niepocieszony z faktu nagłego wyjścia na jaw potęgi Polaków wydaje się Sepp Blatter. W końcu pojawiła się bowiem reprezentacja, której meczów prezes FIFA nie będzie mógł dowolnie ustawiać. 

Zakopanoptikon 2014

Sto lat temu Andrzej Strug napisał „Zakopanoptikon”, prawdopodobnie jedną z ciekawszych powieści o Zakopanem. Jej akcja toczy się w stolicy Podhala (chwilami w Tatrach) w trakcie letniego sezonu. Te wakacje okazują się jednak dla wypoczywających w Zakopanem gości wyjątkowe. Cały czas bowiem niemiłosiernie leje; deszcze pada nieubłaganie przez siedem kolejnych tygodni.

Powieści Andrzeja Struga nie wspominam tu w celach jedynie promocyjnych, choć oczywiście serdecznie polecam jej lekturę. Chodzi mi raczej o przywołanie koncepcji, która, oddzielona od literackiej, zamierzonej przez autora przesady, zaczyna krystalizować się w świecie realnym. Na nieszczęście podczas mojego urlopu.

Po pierwsze: leje! Dziś deszcz jest wręcz nie do zniesienia, strumienie wody zalewają całą okolicę, zmywają ulice, ścieżki i resztki pogody ducha. Wcześniej opady nie były może ciągłe, jednak nieustannie wypiętrzające się chmury i pohukiwania burzy skutecznie dawały do zrozumienia, że wyjście w wyższe partie gór nie jest wskazane. W reglu natomiast błota co niemiara, na spacer najlepiej iść w kaloszach.

Po drugie: wielodniowe niewychodzenie w góry zaczyna odbijać się na nastroju. Aktualnie jestem zawieszony między apatią a otępieniem, upływ deszczowych godzin próbuję przyspieszać grą w kości zapijaną kawą bez cukru. Boję się jednak, że wkrótce nastąpi faza wariactwa i niczym taternicy z powieści Struga zacznę się wspinać po fasadzie ośrodka. Albo nie wiem, wykąpię się w kałuży, zbuduję zamek z patyków i błota albo wydoję komuś krowę.

Weekend niesie ze sobą pewną nadzieję, że jednak się przejaśni i uda się wyjść w góry, może nawet dwukrotnie. Pozostaje czekać i wierzyć, że uda się jeszcze w tym miesiącu spojrzeć na świat z perspektywy dwóch tysięcy metrów. Po weekendzie mają bowiem powrócić deszcze i murzasichlański zakopanoptikon zacznie się od nowa.

Łukasz

Nie wiem, z czego to wynika, ale powoli staję się dość popularny wśród bezdomnych koczujących na zakopiańskim dworcu autobusowym. Po raz kolejny okazało się, że spośród kilkunastu pasażerów, to właśnie ja wydałem się pewnemu bezdomnemu najwartościowszym partnerem do rozmowy.

Bezdomny ów miał na imię Łukasz. Losy jego żywota okazały się dosyć poplątane.

Przede wszystkim Łukasz to człowiek, który zwiedził spory kawałek Polski. Przez jakiś czas pracował również w Warszawie – budował osiedla mieszkaniowe na Bemowie. Potrafił ponadto wymienić Bielany, Targówek, Żoliborz oraz Zielonkę i Wołomin. Czyli coś tam w sumie zwiedził.

Niestety, stabilną sytuację życiową zburzył Łukaszowi pewien incydent, w wyniku którego wylądował za kratkami. Szedł sobie pewnego razu z mamą po ulicy. Nagle, zupełnie nie wiadomo skąd, podszedł do nich Murzyn i, zupełnie nie wiadomo czemu, opluł mamę Łukasza. Na taki despekt mój rozmówca zareagować mógł tylko w jeden sposób. Ostatecznie stanęło na tym, że za pobicie Murzyna Łukasz dostał osiem lat.

Mimo, że to wydarzenie zachwiało nieco jego życiorysem, Łukasz zapewniał mnie, że nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Z wykształcenia jest kucharzem (skończył technikum gastronomiczne) i planuje w niedługim czasie wrócić do profesji. Obiecał mi, że kiedy przyjadę następnym razem do Zakopanego, będę mógł spróbować specjałów, które dla mnie ugotuje. Podziękowałem i powiedziałem, że trzymam go za słowo.

Na koniec Łukasz zapytał, czy nie wsparłbym go finansowo, gdyż chciałby dokonać zakupu polskiego taniego wina. Oczywiście nie byłem w stanie odmówić. Podczas tej krótkiej konwersacji zawiązała się między nami swego rodzaju relacja; może nieco na wyrost, ale ośmielę się rzec, że się zdążyliśmy się zakumplować. Wręczyłem mu dwa złote. W końcu kiedy przyjadę tu ponownie, Łukasz upichci mi coś naprawdę ekstra!

LOL

Zajebałem MF-kę! Tak, ta gra zaczęła się naprawdę dobrze. Świetnie wręcz, tym bardziej, że długo nie grałem. A rankeda to już nie pamiętam, kiedy ostatnio... A tu chyba szykuje się łatwe zwycięstwo.

O nie! Twisted Fate! Ma full hapca, uciekam. 

Troszkę zjebałem, powinienem bardziej focusować przeciwników a skupiłem się na wieży. No i spanikowałem, kiedy Twisted odpalił ulta.

Kurwa, źle rozegrałem! No nie, nasz turret! Oj, niedobrze...

W dupę jeża, ile ta Caitlyn ma killi? Jest już chyba nieźle nafeedowana. Musimy na nią uważać.

O w dupę, jaki on ma damage?! Sorki, ale ja go nie mam jak powstrzymać. Chyba trochę za szybko stwierdziłem, że na pewno to wygramy.

Uwaga! TF idzie na bota!

Ech, no wiem, ale MF-ka też ma duży damage. 

Ej, a co tam się dzieje na midzie? Ilu ich tam jest? Nie wiem, na kogo mogę sobie pozwolić. EJ, what the fuck, nie mogłem wcisnąć summonerki! W sensie heala! Kuźwa, znowu zginąłem. A miało być tak pięknie.

Pierdolę, nie gram!

Żartuję.

Nie, to po prostu nie ma sensu. Surrender?

Ale następną musimy wygrać, bo znowu wylądujemy w brązie!

Arbuz

Jeden z tych paskudnych stanów - gdy po intensywnej, pełnej pozytywnych wrażeń dobie siadam przed kompem ze świadomością, że najlepsze co może mi się tego wieczora przytrafić to świeży arbuz, którego właśnie kupiłem w markecie. Ale czy w ogóle poczuję jego smak? Może będzie mi się wydawać, że wciąż wsuwam tę fantastyczną koftę wołową z grilla, tudzież soczystą karkówkę, popijając je dobrym, czerwonym winem?

Jasne, arbuzy są ok. Ale gdy znajdujesz się w znakomitym towarzystwie w eleganckim hotelu, gdzieś poza zgiełkiem miasta, jest to nieporównywalnie bardziej ok. Co może zrekompensować arbuz? Rozmowy na mnóstwo tematów z ludźmi, których tak rzadko ma się okazję spotykać? Wspólne żarty i salwy śmiechu? Wygibasy na parkiecie i skocznego wężyka w atmosferze etanolowego szczęścia i odprężenia? Niestety, arbuz jest w takiej sytuacji bezradny. Z arbuzem nie pogadasz ani nie potańczysz. Możesz z nim co prawda pić, ale z góry wiadomo, że arbuz będzie oszukiwał i tylko ty będziesz mieć kaca następnego dnia. A wszyscy znają tę oczywistą prawdę, że kolektywny kac może łączyć i integrować nie mniej niż samo picie.

Cóż, pozostaje mi nieco na siłę delektować się arbuzem w poczuciu, że na nową dawkę takich wrażeń muszę zaczekać. W końcu jednak nadejdzie kolejny wieczór z zabawą w znakomitym towarzystwie, śmiechem i skocznym wężykiem. No i bez arbuza.

P.S. Gwoli ścisłości faktograficznej - arbuza współkonsumuję z Piotrem F.