Łukasz

Nie wiem, z czego to wynika, ale powoli staję się dość popularny wśród bezdomnych koczujących na zakopiańskim dworcu autobusowym. Po raz kolejny okazało się, że spośród kilkunastu pasażerów, to właśnie ja wydałem się pewnemu bezdomnemu najwartościowszym partnerem do rozmowy.

Bezdomny ów miał na imię Łukasz. Losy jego żywota okazały się dosyć poplątane.

Przede wszystkim Łukasz to człowiek, który zwiedził spory kawałek Polski. Przez jakiś czas pracował również w Warszawie – budował osiedla mieszkaniowe na Bemowie. Potrafił ponadto wymienić Bielany, Targówek, Żoliborz oraz Zielonkę i Wołomin. Czyli coś tam w sumie zwiedził.

Niestety, stabilną sytuację życiową zburzył Łukaszowi pewien incydent, w wyniku którego wylądował za kratkami. Szedł sobie pewnego razu z mamą po ulicy. Nagle, zupełnie nie wiadomo skąd, podszedł do nich Murzyn i, zupełnie nie wiadomo czemu, opluł mamę Łukasza. Na taki despekt mój rozmówca zareagować mógł tylko w jeden sposób. Ostatecznie stanęło na tym, że za pobicie Murzyna Łukasz dostał osiem lat.

Mimo, że to wydarzenie zachwiało nieco jego życiorysem, Łukasz zapewniał mnie, że nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Z wykształcenia jest kucharzem (skończył technikum gastronomiczne) i planuje w niedługim czasie wrócić do profesji. Obiecał mi, że kiedy przyjadę następnym razem do Zakopanego, będę mógł spróbować specjałów, które dla mnie ugotuje. Podziękowałem i powiedziałem, że trzymam go za słowo.

Na koniec Łukasz zapytał, czy nie wsparłbym go finansowo, gdyż chciałby dokonać zakupu polskiego taniego wina. Oczywiście nie byłem w stanie odmówić. Podczas tej krótkiej konwersacji zawiązała się między nami swego rodzaju relacja; może nieco na wyrost, ale ośmielę się rzec, że się zdążyliśmy się zakumplować. Wręczyłem mu dwa złote. W końcu kiedy przyjadę tu ponownie, Łukasz upichci mi coś naprawdę ekstra!